അതെന്തിനാണ്
ഇഷ്ടങ്ങളെ കുറിച്ച്
ചോദിക്കുമ്പോൾ
മനസ്സ് തെല്ലൊന്ന്
പകച്ചു നിൽക്കുന്നത്..
മിഴി താഴ്ത്തി
മറവിയഭിനയിക്കുന്നത്...
നാവിൻ തുമ്പിൽ നിന്നും
ഒരു പേരിനെ
ഉമിനീരുകൂട്ടി
വിഴുങ്ങികളയുന്നത്...
ചിരിവെട്ടം സൂത്രത്തിലണച്ചിട്ട്
ഉത്തരങ്ങളെ ഇരുട്ടിലിരുത്തുന്നത്...?
ഈ മനസ്സിന്റെയൊരു കാര്യം..
കടലാസ്സിനോട് മാത്രം
മിണ്ടി മിണ്ടി
മനുഷ്യരെ കണ്ടാലതിന്
നാവിറങ്ങിപ്പോവുന്ന
ലക്ഷണമാണ്..
കവിത പറഞ്ഞല്ലേ ശീലം,
കാര്യം പറയുമ്പോൾ
കടലാസ്സു പോലെ
നിന്നു വിറക്കും..
വെറുതെയെന്തിനാണെന്നേ..
അതിനെ അതിന്റെ
പാട്ടിനു വിട്ടേക്കണം...
പാവം മനസ്സ്,
അത് അതിനിഷ്ടമുള്ളതൊക്ക ചെയ്യട്ടെ...
ഏറ്റവും പ്രിയമുള്ളതിനെയെല്ലാം
മഷി പുരട്ടി സൂക്ഷിക്കട്ടെ...
ബാക്കി വരുന്നതൊക്കെ
ഓർമ്മകളുടെ കൽഭരണികളിൽ
ഉപ്പിലിട്ടു വയ്ക്കട്ടെ...
അല്ലേ...?
