കാത്തിരിക്കുന്നത്
സങ്കടത്തിരകളെ
നെഞ്ചിലേറ്റി
നീലിച്ചു പോയ
ഒരു കടൽ
ആണെന്നറിഞ്ഞിട്ടും,
കണ്ണിമകളിൽ നിന്നും
കവിളോളം മാത്രം
നീളുന്ന നേർത്ത
പിടിവള്ളികളിൽ തൂങ്ങി
സങ്കടങ്ങളിങ്ങനെ
തടവ് ചാടുന്നതെന്തിനാണ്.?

ആലപ്പാട്

ഒരു കരയുടെ മാനം
മോഷ്ടിക്കപ്പെടുമ്പോൾ...
അവളുടെ കരിമണൽപ്പുടവകൾ
അവരാലഴിക്കപ്പെടുമ്പോൾ..
കടൽ
ഓടിവരാതെ എങ്ങനെയാണ്..?
പുടവവാരിപ്പുതപ്പിക്കും പോലെ
അവളെ,
തിരപൊതിഞ്ഞെടുക്കാതെ
എങ്ങനെയാണ്..?

ഉടൽ ഉച്ചവെയില് പോലെ
നിന്ന് കത്തുകയാണ്...
ഇനിയും അസ്തമിക്കാത്ത
ഒരു സൂര്യൻ
ഉള്ളിൽ ഒളിച്ചിരിക്കും പോലെ...
ഉള്ളം കയ്യിലെ
ഇലത്തണുപ്പുമുഴുവൻ
നീയീ നെറ്റിയിൽ നനച്ചിടുക...
വെയിലാറുവോളം
ഈ പകലിന് കൂട്ടിരിക്കുക...

നിലം പറ്റിക്കിടക്കുന്ന
മൺതരികൾ പോലും
ചെവിയോർക്കുന്നുണ്ട്...
വഴിയും ആരെയോ
തിരയുന്ന പോലെ....

മുറിവേൽക്കുമ്പോഴാണോ
ശിശിരമേ നീയും
മഞ്ഞിൻ പുറന്തോടുകൾ
എടുത്തണിയുന്നത് 
ഒരു ധ്യാനത്തിലേക്കെന്ന പോലെ
മനസ്സിനെ അതിൽ
ഒളിപ്പിച്ചു വക്കുന്നത്...?

ഒരു കുഞ്ഞു വെളിച്ചമെങ്കിലും
കാണാതിരിക്കില്ല...
ഒരു പകലവസാനിക്കുമ്പോഴും
രാത്രിയാകാശം പോലെ
ഒരു നക്ഷത്രത്തിളക്കമെങ്കിലും
കരുതിവച്ചിട്ടുണ്ടാവും
ജീവിതമെപ്പോഴും...

കരയുടെ കൈവെള്ളയിൽ നിന്ന്
ഹൃദയരേഖ പോലെ
കടലോളം നീണ്ടു കിടക്കുന്ന കാൽപ്പാടുകൾ...
ഒരു പുഴയൊഴുകിയെത്തിയതിന്റെ
അടയാളങ്ങൾ...