അൽഷിമേഴ്‌സ്

ദിനംപ്രതി ആഴമേറുന്ന
ആളറിയാക്കയങ്ങളെ...
മറവിയുടെ നീർച്ചുഴികളെ...
ഒരു നിമിഷം കൊണ്ടുപോലും
നിലതെറ്റി വീണുപോകാവുന്ന
മനസ്സിന്റെ വഴുതലുകളെ...
ഇനിയെങ്ങനെ മറികടക്കാനാണ്,
ഓർമ്മകൾ പോലും
എത്തിപ്പെടാനാവാത്തിടത്തുള്ള
ആ ഒറ്റപ്പെടലുകളെ...
ഇന്നലകളെയോരോന്നായി
മായ്ച്ചു കളയുന്ന
ഇന്നിന്റെ മറവികളെ . .

മൗനം കനം വച്ചു തൂങ്ങിയ
നാവിൻതലപ്പിൽ
വെറുതെ
ചോദ്യങ്ങളോരോന്നായി
കൊളുത്തിയിടുകയാണ്...
ചൂണ്ടുവിരൽ പാടുകളിൽ നിന്ന്‌
സ്വന്തം ശരികൾ
കണ്ടെടുക്കുകയാണ്...
നമ്മളെന്നല്ല ,
ഏറ്റുപറച്ചിലിന്റെ ഭാഷയിൽ
ആരുമിപ്പോൾ മിണ്ടാറേയില്ല....

.

ചിലപ്പോഴൊക്കെ
വെളുത്ത കടലാസ്സിലേക്ക് നീ
വേരുകളായി  ഇഴഞ്ഞു കയറുന്നു...
മറ്റു ചിലപ്പോൾ
വേരോടെ സ്വയം പറിച്ചു നടുന്നു...

വരികളോരോന്നും
നിന്നോളം വന്നിട്ട്
മിണ്ടാതിരിപ്പാണ്...

ചെവിയോർത്താൽ കേൾക്കാം
പിടിവാശികളുടെ
കുഞ്ഞിച്ചിറകടികൾ...
നേരാണ് ,
ഒരു നൂറു കഥകളും
കൊക്കിലൊതുക്കിക്കൊണ്ട്
ഓരോരോ പക്ഷികളായി
നമ്മളിങ്ങനെ....

ഒരു പെണ്ണിന്റെ കത്തിയെരിഞ്ഞ മൃതദേഹം

(ഈയിടെ അന്തരിച്ച വിദ്രോഹി എന്ന കവി യുടെ
" ഏക് ഔരത് കി ജലി ഹുയി ലാശ് "
എന്ന  കവിതയുടെ ഒരു ഏകദേശ
വിവർത്തനം.) courtesy:
http://sunflowercollective.blogspot.com/2016/07/poem-ramshankar-vidrohi-translated-by.html?m=1
________________________________________
സംസ്കാരങ്ങളുടെ ചവിട്ടുപടികളോരോന്നിലും
ഒരു പെണ്ണിന്റെ ജഡം കാണാം..
ചിതറിക്കിടക്കുന്ന
അസ്ഥികളും.
തനിയെ കത്തിയതല്ല ,
കത്തിച്ചത്.
അസ്ഥികളാവട്ടെ
 ഉടഞ്ഞു വീണതല്ല ,
ആരോ തകർത്തെറിഞ്ഞത്.
ഈ തീയും തനിയെ പടർന്നതല്ല
ആളിപ്പടരാനായിത്തന്നെ
ആരോ കൊളുത്തിയതാണ്.
ഈ യുദ്ധവും താനേ തുടങ്ങിയതല്ല
ആരോ എന്തിനോ വേണ്ടി
തുടങ്ങിവച്ചതാണ്.
ഈ കവിതയുമതേ
ആരോ എഴുതി വച്ചതാണ്.
കവിതയെഴുതുമ്പോൾ
കനലുകൾആളിക്കത്തും..
ആർക്കാണിതിൽനിന്ന്
എന്നെ മോചിപ്പിക്കാനാവുക..?
അവളുടെ ചോരയിൽ
പണിതിരിക്കുന്ന
ഈ പിരമിഡുകളിൽ നിന്ന്‌
എന്നെ മോചിപ്പിക്കുകയെന്നാൽ
മോഹന്ജദാരോവിലെ തടാകത്തിന്റെ
കല്പടവുകളിലൊന്നിൽ
കത്തിക്കരിഞ്ഞു കിടക്കുന്ന
അവളെ മോചിപ്പിക്കുന്നതു 
പോലെ തന്നെയാണ്...

കരയിലേക്ക് പിടിച്ചിട്ട പോലൊരു
പിടച്ചിൽ....
കടലാഴങ്ങളിലെവിടെയാണ് 
ജീവനിരിക്കുന്നത്..?

അലിഞ്ഞിറങ്ങാൻ
തുടങ്ങുമ്പോഴേക്കും
സ്വപ്നങ്ങളുടെ ഒഴിഞ്ഞ
കടലാസ്സു പൊതികളിൽ പോലും
മധുരം നിറച്ചു വയ്ക്കുന്ന
എന്‍റെ മിട്ടായിക്കുട്ടികൾ...
ജീവിതത്തിനിതെന്തു മധുരമാണ് !

എത്രയൊഴുകിയാലും
കൺപീലികൾക്കപ്പുറം
ഒരു കടൽ എന്നും   
ബാക്കിയാവും...
എത്രയെഴുതിയാലും
വരികൾക്കപ്പുറം
കാരണങ്ങളും...

ഊതിപ്പെരുപ്പിച്ച സന്തോഷങ്ങൾ...
മനസ്സകലങ്ങളിൽ
സ്നേഹത്തിന്റെ
വിളക്കിച്ചേർക്കലുകൾ...
നമ്മൾ മുറിഞ്ഞു പോകാത്തതും
ഇങ്ങനെയൊക്കെയാവാം...

ഇത്രമേൽ ആത്‌മാവിനെ
തൊട്ടറിയാനും മാത്രം
സ്നേഹത്തിന്റെ
എത്ര പുനർജനികൾ
താണ്ടിയിട്ടുണ്ടാവും നമ്മൾ
ഓരോ  ജന്മത്തിലും...

മിണ്ടാതിരുന്നാലും 
മനസ്സ് വട്ടം പിടിച്ചിരുന്ന്
വായിക്കാൻ തുടങ്ങും...
ഒന്നുമില്ലെന്ന നുണയിൽ നിന്ന്‌
ഒരായിരം നേര്
ചികയാൻ തുടങ്ങും...
ചേർത്തു പിടിച്ചിട്ട്
ആശ്വാസത്തിന്റെ ചുമലുകളാവും...
ചിലപ്പോഴൊക്കെ
നീയെനിക്കമ്മയാവും !

അക്ഷരങ്ങൾ
ചെറിയ തുമ്പികളെപ്പോലെ
മെല്ലെവന്ന്
ഉമ്മവച്ചു പോവുന്ന
ഈ നേരങ്ങൾ !

കാറ്റേതോ കളി പറഞ്ഞു
പോയതാണ്...
ഇലകൾ അപ്പോഴുമൊന്നും
മിണ്ടുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല..
ശരിയാണ് ,
ഇലകളുടെ ഭാഷ
മൗനമാണ്.

വരികളിൽ നിന്ന്
ഹൃദയത്തിലേക്കൊരു 
മഴവില്ല് നീ 
ചാരി വെക്കുന്നു...
ഓരോ  വായനയിലും
ഞാൻ നിന്റെയാകാശത്തിലേക്ക്
നടന്നു കയറുന്നു...

എത്രയകലെ മാറിയിരുന്നാലും
ഒരു തിരവന്നെടുത്തേക്കുമെന്ന മട്ടിൽ
ഒരു കടൽ ,
എന്നെ തന്നെ നോക്കിയിരിക്കുന്നു...
അറിയാതെയെങ്കിലും 
കടലിനോടൊപ്പം ഞാനും
കരയാൻ തുടങ്ങുന്നു...