എന്തിനുമേതിനും
കവിത പറയുന്ന
ഒരാളെ ഓർമ്മ വരുന്നു...
ചിരിയടയാളങ്ങളെ
ചുണ്ടിൽ നിന്നും
മായ്ച്ചു കളഞ്ഞിട്ട്
കടലാസ്സ്
കമിഴ്ത്തി വയ്ക്കുന്നു...
കവിതപോലൊരു
ഓർമ്മയിലേക്ക്
മെല്ലെ
തല ചായ്ക്കുന്നു...
-
എന്റെ മൗനം... നിനക്കുനേരെ കൊട്ടിയടക്കപ്പെട്ട വാതിലാണ്.. പിൻവിളിക്കുള്ള വിദൂരസാധ്യത പോലുമില്ലാത്ത, മടക്കയാത്രക്കുള്ള അനുവാദമാണ്...
-
എന്നിരുന്നാലും, ആകാശത്തിന്റെ ഒത്ത നടുക്ക് ലോകം മുഴുവൻ വായിക്കുമെന്നറിഞ്ഞു കൊണ്ട് തന്നെ അയാൾ മരണത്തെ കുറിച്ചുള്ള കവിതകൾ എഴുതി വച്ച... -
നിനക്കെന്തറിയാം ഒഴുക്ക് നിലച്ചുപോയ മനസ്സുകളെക്കുറിച്ച്... വെറുതെ കടലിരമ്പങ്ങൾക്ക് കാതോർക്കുന്ന തടാകങ്ങളെക്കുറിച്ച്... നിനക്കെന്തറ...
No comments:
Post a Comment