അന്ന്,
ചില്ലകൾ ഉലച്ചുകൊണ്ട്
ഒരു കാറ്റ്
നമ്മെ കടന്നു പോകും...
വേരോടെ
പിഴുതെറിയപ്പെട്ടേക്കാമെന്ന്
മണ്ണ് അടക്കം പറയും..
അപ്പോഴും,
ഞെട്ടറ്റു വീണ
ഒരു പൂവിനെ ചൊല്ലി
നമ്മൾ
കലഹിച്ചു കൊണ്ടേയിരിക്കും...
-
എന്റെ മൗനം... നിനക്കുനേരെ കൊട്ടിയടക്കപ്പെട്ട വാതിലാണ്.. പിൻവിളിക്കുള്ള വിദൂരസാധ്യത പോലുമില്ലാത്ത, മടക്കയാത്രക്കുള്ള അനുവാദമാണ്...
-
എന്നിരുന്നാലും, ആകാശത്തിന്റെ ഒത്ത നടുക്ക് ലോകം മുഴുവൻ വായിക്കുമെന്നറിഞ്ഞു കൊണ്ട് തന്നെ അയാൾ മരണത്തെ കുറിച്ചുള്ള കവിതകൾ എഴുതി വച്ച... -
നിനക്കെന്തറിയാം ഒഴുക്ക് നിലച്ചുപോയ മനസ്സുകളെക്കുറിച്ച്... വെറുതെ കടലിരമ്പങ്ങൾക്ക് കാതോർക്കുന്ന തടാകങ്ങളെക്കുറിച്ച്... നിനക്കെന്തറ...
No comments:
Post a Comment