എഴുതാനില്ലാത്ത
നേരങ്ങളിലൊക്കെയും
നീ ആർത്തിരമ്പുന്ന
ഒരു കടലാണെന്നെനിക്കു തോന്നും..
നീ തൊട്ട് പോയ
മണലിൽ വിരൽ ചേർത്ത്
മനഃ കൊട്ടാരങ്ങൾ പണിയുന്ന
കുട്ടിയാണ് ഞാനെന്നും...
വെറും കയ്യോടെ
കടന്നു ചെല്ലാനാവാത്ത
പ്രൗഢിയോടെ നീ
ചക്രവാളങ്ങളോളം
പരന്നു കിടക്കുമ്പോൾ..
അർദ്ധ ഗോളാകൃതിയിൽ
സൂര്യൻ പോലും നിന്നിലേക്ക്
വീണു പോകുമ്പോൾ...
തിരവന്ന് മായ്ച്ചേക്കുമെന്നോർത്ത്
മണൽപ്പരപ്പിൽ നിന്നും
നിന്റെ പേര് വെട്ടി മാറ്റുന്ന
പേടി ആവും ഞാൻ...
കണ്ണെത്താത്ത ഒരകലത്തിൽ
നീ പിന്നെയും
കടലാവും...
മറ്റു ചിലപ്പോൾ
മേഘങ്ങൾ അലയടിക്കുന്ന
ഒരാകാശവും...
മനസ്സിനെ
എത്ര മടക്കിയൊതുക്കി വച്ചാലും
ഓരോ തിരമടക്കത്തിലും
പറയാനുള്ളതൊക്കെ
പകുതിയും മായും... മഷി പടരും..
പിന്നെ,
കടൽവെള്ളം നനച്ച
ഒരു കടലാസ്സുകപ്പൽ മാത്രം
കരയിലിങ്ങനെ....
No comments:
Post a Comment