ഏതോ നിയോഗം പോലെ 
ഒരു ജന്മത്തിന്റെ വിടവ്
നിന്നെയെഴുതി നിറക്കുകയാണ്...

കുഞ്ഞു പിണക്കങ്ങൾ പോലും
നിലതെറ്റി വീഴുന്നത്
നിശബ്ദതയുടെ
നീർച്ചുഴിയിലേക്കാണ്...
നിന്‍റെ മൗനത്തിന്റെ കടലാഴത്തിലേക്കാണ്...

എല്ലാം ഇഷ്ടങ്ങൾ തന്നെ !
കട്ടെടുത്തതും...
കടം പറഞ്ഞതും...

തിരക്കുകളിലേക്ക് ഒളിച്ചു കടത്തപ്പെട്ട
ചില നേരങ്ങളുണ്ട്...
എതിർദിശകളിലേക്ക് നമ്മുടെ
വഴികളെ മുറിച്ചു വയ്ക്കുന്ന
ചില തിരക്കുകളും...

നീയുദിക്കാത്ത ദിവസങ്ങൾ.
ആകാശമപ്പോൾ
അക്ഷരങ്ങൾ പതിയാത്ത
കറുത്ത കടലാസ്സു പോലെയാവും..
നിന്‍റെ വെളിച്ചം വീഴാതെങ്ങനെയാണ് 
വരികളുണ്ടാവുക..?

എന്നിട്ടും,
ഒപ്പമെത്തുന്ന ആ ഇത്തിരി
നേരങ്ങളിലേക്ക്
നടന്നെത്താൻ മാത്രം
ഘടികാരക്കാലുകൾ പോലെ...
എത്ര രാപകലുകളിങ്ങനെ....

നിനക്കേ അറിയൂ...
ആത്‌മാവിന്റെ
തൊട്ടടുത്തിരുന്നിങ്ങനെ
സ്വകാര്യം പറയാൻ...
പാതി മയക്കത്തിൽ പോലും
എന്നിലിങ്ങനെ
സ്വപ്‌നങ്ങളെഴുതി വെക്കാൻ..

അശക്തമായ ഒരു നോട്ടം
നിന്നിലേക്കയച്ചിട്ട്
ഞാൻ തളർന്നു വീഴുന്നു...
നീ സൂര്യനായിരുന്നു !

എല്ലാം നിഴലുകളല്ല .
ചിലതെങ്കിലും
നിശയുടെ കാൽപ്പാടുകളാണ്...
ഒരു തരി വെട്ടത്തിൽ പോലും
തെളിഞ്ഞു കാണുന്ന
നമ്മിലെ ഇരുട്ടാണ്...

മനസ്സെന്നല്ല ,
മഷി പുരളാത്തതൊന്നും
നിനക്ക് മനസ്സിലാവില്ലെന്ന്
ഒരാൾ...

നിനക്കിപ്പോഴുമറിയില്ല ,
മൊഴിമറകൾക്കിപ്പുറം നിന്ന്‌
മനസ്സ് പറയുന്നതെന്തെന്ന്...
മൗനമല്ലത് ,
മനസ്സിലെ  മഴയൊരുക്കങ്ങളാണ്...

ആ ഒരാളുടെ നിശ്വാസത്തിന്റെ
ചൂടേറ്റാൽ മാത്രം വിരിയുന്ന
ഒരു പൂവുണ്ട് ഓരോ കവിളിലും...
ആ മിഴിനനവിൽ
പെട്ടന്നുലഞ്ഞു പോവുന്ന
ഒരൊറ്റയിതൾപ്പൂവ്...

മറന്നെന്നു തോന്നുമ്പോൾ
മണ്ണിൽ പെരുവിരലൂന്നിനിന്ന്‌
നിന്‍റെ പിൻകഴുത്തിൽ
ഓർമ്മകൾ എഴുതി വെക്കണം...
ഒരു സ്വപ്നത്തിന്റെ നിറവിലേക്ക്‌
നിന്നെയും ചേർത്ത് വെക്കണം...