എത്രയുടഞ്ഞിട്ടും മനസ്സിന്റെ കണ്ണാടിക്കൂടിൽ ചിത്രം വരച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു വളപ്പൊട്ടുകൾ പോലെ ഓർമ്മകളിൽ ചിലത്...

ഓരോ തവണ തുറന്നു നോക്കുമ്പോഴും നീ കണ്ണീരു കുടഞ്ഞിടുന്നതിനാലല്ലേ മനസ്സിന്റെ താളുകളിൽ നിറംപടരുന്നതും മയിൽപ്പീലികൾ മരിച്ചു വീഴുന്നതും..?

ഇത്തിരിയോളം സ്വപ്‌നങ്ങൾ കൊണ്ട് അവരെങ്ങനെയാവും ഇത്രയേറെ സ്നേഹം നെയ്തെടുക്കുന്നത്?

നിഴലുകൾക്കും നിറം കൊടുക്കുന്ന നീയെന്ന വിസ്മയം !

കുഞ്ഞു സങ്കടങ്ങളുടെ തോരാമഴയായി അവൾ തോളിൽ ചാഞ്ഞുപെയ്യുമ്പോൾ അപരിചിതത്വത്തിന്റെ തിരമുറിച്ചെത്തുന്ന വാത്സല്യക്കടലാവുന്നു ഞാനെപ്പോഴും...

കാഴ്ച മങ്ങിയതല്ല , പരസ്പരം കാണാനാവാത്ത വണ്ണം നമുക്കിടയിൽ വെളിച്ചം കെട്ടുപോയതാണ്...